Έτσι...

Γιατί τις περισσότερες (αν όχι όλες) τις φορές, η σταύρωση δεν έχει ανάσταση.
Γιατί οι βίλλες έμειναν στο μεγαλύτερο μέρος τους ανέγγιχτες.
Γιατί τα μοναστήρια στα δάση, έχουν μεγαλύτερη αξία από τις οικίες των κοινών θνητών.
Γιατί οι πολιτικοί κάνουν τα μπάνια τους και δηλώσεις από άλλο πλανήτη.
Γιατί η απαξίωση των θεσμών είναι πολύ της μόδας.
Γιατί πολλοί δημοσιογράφοι, πραγματικά έζησαν και βίωσαν τον ανθρώπινο πόνο.
Γιατί ο άνθρωπος έχει τιμή, η οποία ορίζεται στις δέκα χιλιάδες ευρώ.
Γιατί ξαφνικά βρέθηκε να υπάρχει ένας μεγάλος, αόρατος εχθρός στον οποίο απέναντί είμαστε συντεταγμένοι, ταγοί στο κράτος. Συσπειρωμένοι, για να αντιμετωπίσουμε την απειλή που θα αποκτήσει πρόσωπο και θα βαφτιστεί τρομοκρατία.
Γιατί μας δουλεύουν και τα χάφτουμε.
Γιατί πάντα το λέγαμε πως αν γίνει πόλεμος μέσα σε αυγουστιάτικο Σαββατοκύριακο, θα χάσουμε αμαχητί. Και φυσικά, δεν κάνουμε κάτι προς αποφυγήν του πεπρωμένου.
Γιατί ο κόσμος μας είναι η θέαση του δράματος των άλλων.
Γιατί χάσμε το δάσος, ψάχνωντας το δρόμο που ήταν κλεισμένος από αυθαίρετα οικοδομήματα.
Γιατί ο πρωθυπουργός βγήκε στο γυαλί σα ρομποτάκι, κενός συναισθήματος, να στηλιτεύσει αυτά που το επιτελείο του δρομολόγησε με την προκύρηξη εκλογών, παραλύωντας το κράτος. Λες και δεν ήξεραν τί σημαίνει δημόσιος υπάλληλος εν όψει εκλογών.
Γιατί το χειμώνα θα πλημμυρίσουμε και θα αναρωτιόμαστε το γιατί.
Γιατί είμαστε όλοι μας οι νεκροί που κάηκαν στα δάση και δεν το ξέρουμε όταν κλείνουμε το δρόμο για να κάνουμε χάζι τις φλόγες.
Γιατί πονάω και αγωνιώ και δεν μου λέει κανείς πώς μπορώ να βοηθήσω.
Γιατί δεν θέλω να πονέσω ξανά.
Γιατί μπήκαν φωτιές στα δάση και εμείς "γελούσαμε σαν τα παιδιά, την πρώτη μέρα"
Γιατί δεν σβήσαν οι φωτιές στα δάση.
Γιτί απαιτώ, αυτή η σταύρωση να έχει ανάσταση.