Ερωτικό

Καημός αλήθεια να περνώ του έρωτα πάλι το στενό
Ώσπου να πέσει σκοτεινιά μια μέρα του θανάτου
Στενό βαθύ και θλιβερό που το θυμάμαι για καιρό
Τι μου στοιχίζει στην καρδιά το ξαναπέρασμα του
Ας είναι ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί, αχ καρδιά μου που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς ποτέ να μου το δώσει
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ γυρνώντας πάλι στο βυθό
Και με τη νύχτα μυστικά γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί που το λαχτάρησα πολύ
Σαν μια παλιά της οφειλή να μου το ξαναφέρει

Ας είναι ωστόσο, τι ωφελεί γυρεύω πάντα το φιλί
Στερνό φιλί, πρώτο φιλί και με λαχτάρα πόση

Γυρεύω πάντα το φιλί, αχ καρδιά μου που μου το τάξανε πολλοί
Κι όμως δεν μπόρεσε κανείς ποτέ να μου το δώσει

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ

(ΣτΜ Ακροστίχίδα "Κώστας Γκίκας")

Η φίλια δικτατορία των Μήδων

Μήδεια. Media. Μήδες, αλλόφρονες και αλλαλάζωντες. Εκτός τόπου και χρόνου, σουρεαλιστικά υποχείρια της έκδηλης αυτοερωτικής τους τάσης και του ναρκισσισμού που τους διακατέχει. Ιπποχοίρια, προς βρώση και ίππευση. Πότε κάποιος θα σας επικροτήσει για το λειτούργημα που καθημερινά βεβηλώνετε; Όταν πιάσει φωτιά η κόλαση.
Μπράβο, ω, λειτουργοί ενός χρυσού ταύρου. Μιας επιφανούς τραγωδίας. Μεταξύ σας κυκλοφορείτε τα νέα, για εσάς, προς εσάς, με εσάς και τη χορωδία των κατά τα άλλα κοινωνικών μουγκών φερέφωνων.
Πηχτή η βλακεία στα μάτια σας. Πηχτή και η ασέλγειά σας πάνω στο βωμό της πληροφόρησης.
Γνωρίζετε βρε όρνια του βίου σας τη διαφορά μεταξύ ενημέρωσης και πληροφόρησης; Σιγά και μην...
Ξέρετε τη διαφορά μεταξύ ζωής και αυτού που κάνετε; Πως να...
Κι εσύ που διαβάζεις, τί κατάλαβες; Το Πετρέλαιο, Πετρέλειο και ο Καπνός, στον Γαρμπή. Και σου λέει ύστερα ο ποιητής σαν το δέντρο που έπεσε στο έρημο δάσος: "***---***" Τί σου λέει; Ακούστηκε ποτέ ή ποτέ;
Παραληρώ ή παρανοείς και ανοώ ή αντιφάσκεις στο διάλογο με τον ίδιο σου τον νου;
Κοίτα, άκου, πέρνα, αγόρασε. ΖΗΣΕ. Αγόρασε όμως. Και ΖΗΣΕ. Πρέπει να ζήσεις. Έστω, να επιβιώσεις. Μη με ρωτήσεις όμως το πως. Τηλεκοίτα. Τηλεμάθε. Τηλεάκου. Και Σόλωνος γωνία. Μόνο η γωνία έμεινε. Ο Σόλων πήγε στο άλλο κανάλι, παράθυρο το παράθυρο μήπως και τον θυμηθούν. Που τύχη όμως. Έπεφτε ολοένα και σε μακρύτερα δισφημιστικά διαλείμματα. Κρίμα. Κάποτε έλεγαν πως αυτός και άλλοι κάτι είχαν να πουν.
Δεν πειράζει. Τώρα μας τους θυμίζουν οι Αυτόφυες Ιδιοφυίες. Των Μήδων. Των χρυσοφόρων. Που η δύναμή τους δεν είναι δυνατό να στειρευθεί. Πλέον ο Μαραθώνας έγινε πάρκιν και η Σαλαμίνα, μαρίνα. Άσε δε τις Θερμοπύλες. Δωρεά, θυσία χωρίς λόγο.
Πάντως το το πιστεύω. Αν μας έβλεπε ο Λεωνίδας στη σημερινή μας αίγλη είμαι σχεδόν βέβαιος πως δεν θα έλεγε το "μολών λαβέ".
Την πόρτα δεν θα την φύλαγε με σθένος. Αλλά μάλλον, ίσως, μπορεί... να την κράταγε με το πόδι μέχρι να περάσουν όλοι. Μην κλείσει και αφήσει κανέναν έξω, δηλαδή. Αφού τελικά, όλοι Μήδες είμαστε.
Και το χειρότερο; Δεν μας κάνανε. Γίναμε.
Καληνύχτα και όνειρα παλιά.