Το παιδί με το ποδήλατο

Η άμμος στην κλεψύδρα, τραβάει μαζί της κάτω
κόκκους μιας απροσδιόριστης, νοσταλγικής διάθεσης. Σαν τη θύμηση του παιδικού καιρού που μια γεύση, μια γλυκιά μητρική οσμή,
ένα παχνίδι
ξυπνάει μέσα σου κι ένα παιδί κάνει βόλτες στο πρώτο του ποδήλατο ή παίζει με παλιούς χαμένους στην άμμο φίλους.
Μα ο άνεμος στροβιλίζει και οι αναμνήσεις σαν κόκκοι στα μάτια και στα χέρια, σε στραβώνουν και ξεφεύγουν.
Κι ένα δάκρυ κυλάει από την κόγχη του ματιού,
φόρος τιμής στους καιρούς και τα χρόνια των αναμνήσεων ή ίσως
από τον πόνο της απώλειας και της οσμής που
το τσιγάρο, πακέτο το πακέτο έδιωξε. Στο παζάρι με τον πάγκο
που οι μνήμες μαζί μετα παλιά σκουριασμένα λυχνάρια δεν θα ξαναφωτίσουν το δωμάτιο, ένας ζητιάνος με τα μάτια κλειστά,
κοιτώντας μέσα του το παιδί που γελάει, αμίλητος, απλώνει το φιμωμένο με γάζες χέρι και σου φωνάζει αυτό που δεν μπορεί ποτέ
σε λόγια να ακουστεί.

Όχι, δεν είσαι κομμουνιστοαναρχικός

Δεν κάνεις αντάρτικο αν χρησιμοποιείς Linux.
Δεν είσαι αντικαθεστωτικός αν έβαλες τα μοζιλοφαϊερφοξοειδή browsers.
Δεν πας κόντρα στο κατεστημένο αν φτιάχνεις εφαρμογές σε .php και όχι σε .asp
Δεν θα βγάλεις γκόμενα με τον Tux
Δεν θα κλάσεις τ' αρχίδια του Μπάλμερ (ενημέρωση: εδώ και χρόνια ο Γκέητς δεν ηγείται της Microsoft - ξεκολλήστε ανενημέρωτοι) αν έχεις την τελευταία έκδοση Ubuntu ή Kubuntu
Δεν θα κερδίσεις λεφτά αν βάλεις "ελεύθερο λογισμικό". Σπασμένα εξάλλου δεν τα έχεις τα Windows ρε βλάκα;
Δεν ξέρεις να απαντήσεις στην ερώτηση "πόσο κοστίζει το Red Hat Enterprise;"
Δεν είσαι ο αντιστασιακός, κομμουνιστοαναρχικός που θα κάνει τη διαφορά ρε ζώο.
Μάζα είσαι. Απλά ή άλλη μισή μάζα.

Άντε τώρα να χάσεις το χρόνο σου κομπαϊλάροντας κανένα κέρνελ, και στήσε από πάνω ντέσκτοπ με σούπερ γουάου εφέ που γαμάνε τα βίστα.

Στο μεταξύ, πάρε τηλέφωνο και την πιτσαρία να σου φέρει φαΐ μέχρι να τελειώσεις. Πάρε και αυτή την καινούργια την μαύρη σόδα, τη ζήρο. Είναι κόντρα στο κατεστημένο κι αυτή. Θύμα θα είσαι πάντα. Γιατί να μην το χαρείς;

Αφιερωμένο στον Ζ43ko...

Επειδή αυτοί μου μένουν, κουβαλάνε αυτούς που φεύγουν, πρέπει να υπάρχουν στύλοι για να κρατιέσαι. Δυνατές κολώνες με γερά θεμέλια που να βαζεις τα χέρια σου να ξαποστάσεις από το τόσο βάρος και να μη λυγάνε, να μη γέρνουν. Αναπάντεχα να μη βρεθείς καταγής, ξαπλωμένος, ανήμπορος να σηκωθείς.

Στασίδια που να σε προσκαλλούν σαν τη θωριά τους να σου λένε "Επάνω μου μπορείς να βασταχτείς". Και τυχερός να είσαι, σε κάθε βήμα να σε προσμένει κι ένα. Να μη σ' αφήνουν να γυρίσεις πίσω ούτε με το βλέμμα για να μετρήσεις το δρόμο που έκανες. Να ξανοίγεις το δρόμο σου με το βλέμμα πάντα ομπρός. Και να θέλεις να ξεκινήσεις πιο ξεκούραστος, πιο ανάλαφρος από πριν.

Και να πατάς γερά, με την πατούσα σου να τραντάζει τη γης συθέμελα. Να σείονται στα έγκατά της όσοι ξεκουράζονται και να γνωρίζουν από την περπατησιά την υπόστασή σου. Να λένε μεταξύ τους "Ξεκίνησε πάλι ο Γίγαντας" και να τρομάζουν στη σκέψη πως κάποτε θα τους σιμώσεις. Βήμα με το βήμα και πιό κοντά τους. Να λένε "Την ευκή μας χίλια χρόνια να ζήσει".

Να ξεκινάς και να σταματάς και πάντα στο δρόμο σου να είσαι. Μπροστά πάντα για να φτάσεις. Όσοι στις πλάτες σου ξαποσταίνουν να αναριγούν και να σου λένε "Την ευκή μας να 'χεις και χίλια χρόνια να ζήσεις". Να βλέπουν και να ζούν μαζί σου όσα δεν είδαν και δεν έζησαν. Να γεύονται τη γεύση και να οσμίζονται την οσμή σου. Μα εσύ πάντα να είσαι ευλογημένος και να ξέρεις παραπάνω οπό αυτούς. Να αφουγκράζεσαι και να οσφραίνεσαι, να κοιτάς και να αγγίζεις, να γεύεσαι και να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο πέρα από τα όσα σε βάζουν να δεις. Να είσαι και να ζεις τον κόσμο για εσένα.

Κι εσύ να θέλεις τα χίλια κι άλλα χίλια χρόνια να ζήσεις για να ρουφήξεις μέσα σου τον κόσμο όλο και να τον διαβείς με τα Γιγαντίσια σου βήματα. Να θές να γίνεις δυνατός και σε χίλια χρόνια, μια σου δρασκελιά πια, όλος ο κόσμος να μη σου φτάνει.

Καλοτάξιδοι πάντα όσοι φεύγουν. Μα καλοτάξιδοι κι αυτοί που μένουν. Κάποτε όλοι μας, μακάριοι θα ήμασταν, αν γινόμασταν το βάρος στις πλάτες αυτών που θα αφήσουμε πίσω μας. Μα πιο μακάριος αυτός που στο τελευταίο του βήμα έχει γίνει τόσο παντοδύναμος που αμοναχός του, δεν σηκώνει την πλάση όλη μα πάνω απ' όλα σηκώνει το εδικό του βάρος. Και γίνεται πούπουλο στις πλάτες του οπίσω του και Άγιος και Πυξίδα και Λυχνάρι να μακρένει το δρόμο.

Καλό σου δρόμο αδέρφι.

Ένα στασίδι στο διάβα σου.

Ωδή στο Θεόδωρο Στοπαντελόνι

Το παρακάτω επίδοξο άσμα είναι βασισμένο στη γνωστή μελωδία του Μιχάλη Σουγιούλ (ξέρετε, αυτού από το παλιό σηματάκι με τη φλογέρα της ΕΡΤ, Άστα τα μαλλάκια σου, Ζεχρά κλπ.). Ας με συγχωρήσει αυτός και ο Τζαβέλλας ο Γιώργος που του άλλαξα τσοι στίχοι αλλά δεν γινόταν αλλοιώς. Με τρέλλανε το πλί μου να το μεταδώσω...

Αν θίγεστε εύκολα και κυρίως αν είστε ανήλικοι ΜΗΝ το δαβάσετε. Ξου! Αλλάξτε ιστοσελίδα. Το γάλα σας και Στρουμφάκια.

(κούρδισμα...)

Μια ψωλή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε,
Τί θα καταλάβουμε, πώς θα καταντήσουμε
Τί θα καταλάβουμε όταν καταλήξουμε

Μεσ' την καύλα του ντουνιά πήδηξε πολλά μουνιά
Πήδηξε πολλά μουνιά, τρεις χιλάδες δέκα εννιά
πήδα όλο τον ντουνιά

Για να ζεις σαν άνθρωπος, κοίτα, παρατήρησε

της ψωλής σου το χαβά άκου και μαρτύρησε

αν ψωφήσει το πουλί, κλάφτο που δε σφύριξε

(επωδός)

Στις παπάρες μου έγραψα όλο το κατάστιχο

και γαμώ τις γκόμενες με ή δίχως λάστιχο
και γλεντώ την πούτσα μου, της βγάζω και τετράστιχο

(επωδός)

Την ψωλή σου γλέντησε, πριν να ρθούν γεράματα
και να θές να σηκωθεί με χάπια και με τάματα
μα να μη σηκώνεται, να 'σαι για τα κλάμματα

(επωδός)

Με τσοι 'γείες μας...

Ιούνης... Μας περιμένουν οι χαρές της τάβλας σας... (κ=τ)

Εν μέσω πυροβολισμών από διευθυντές αστυνομικών τμημάτων σε νεαρούς, νεαρές που αυνανίζονται με υπόκρουση τον εθνικό ύμνο, νεφών κοκαΐνης και χασίς στηΡώμη, διαμαρτυριών στο διαδίκτυο για την Αμαλία (ελαφρύ το χώμα σου κοπέλα μου) και της εβδομαδιαίας κτηνοβασίας του μπαρμπα-Μήτσου στη Ματούλα, την γίδα του, μπήκε κι ο Ιούνης.

Καλώς τον.

Διοργανώνεται έρανος για την συγκέντρωση χρημάτων από τον Λιβανικό στρατό, με σκοπό την αγορά αναβαθμισμένων βομβών προς οριστική ανακούφιση των τραυματιών στον καταυλισμό αμάχων του Ναχρ αλ Μπάρεντ.
Τηλεμαραθώνιος (θα τρέχουν από κανάλι σε κανάλι) διοργανώνεται από τον Ψιψινάκη για να αγοράσει καινούργιο βρακί (ένα τό 'χε κι αυτό ξέχασε που το έβγαλε τελευταία) στην ξανθιά Τζούλια πως-τη-λένε.
Η ψωλή βρήκε νέο χαβά και τον τραγουδάει κάθε βράδυ με αποτέλεσμα να έχω τρελλές αϋπνίες.
Το παιδάκι που έφτιαχνε γνωστούς άγνωστους από σκατά, διαμαρτύρεται γιατί δεν έχει αρκετή πρώτη ύλη για να φτιάξει και μπάτσους περιφρούρησης.
Ο διάολος βγήκε στην Πάνια και είπε το "Μαύρος, μαύρος, φουκαράς και γαύρος" ζηλεύοντας την δόξα της Τσίλα αλλά δεν είχε την ίδια απήχηση γιατί είχε μικρά βυζιά.
Η Μύκονος γέμισε πάλι αλλά οι γκέι δεν βγαίνουν έξω λόγω βροχής. Χαλάει την κόμμωση, ξεβάφει το μπρονζέ κορμί και τρέχει η μάσκαρα.

Ξημερώνει άλλη μια μέρα στον υπέροχο τούτο κόσμο και κατά τις στατιστικές, όσοι θα στηθούν έξω από το Γερμανό για κινητό, τόσα παιδιά θα πεθάνουν από ασιτία τις πρώτες τρείς ώρες της ημέρας.

Πουτάνες στα κρεββάτια σας! Εφορία.

Μεγειά και τον Νέο μας Κ.Ο.Κ. . Αλήθεια, πόσο πάει το ξύσιμο της μύτης στο φανάρι για τον οδηγό και πόσο για τον συνοδηγό; Μπερδεύτηκα.