Αφιερωμένο στον Ζ43ko...

Επειδή αυτοί μου μένουν, κουβαλάνε αυτούς που φεύγουν, πρέπει να υπάρχουν στύλοι για να κρατιέσαι. Δυνατές κολώνες με γερά θεμέλια που να βαζεις τα χέρια σου να ξαποστάσεις από το τόσο βάρος και να μη λυγάνε, να μη γέρνουν. Αναπάντεχα να μη βρεθείς καταγής, ξαπλωμένος, ανήμπορος να σηκωθείς.

Στασίδια που να σε προσκαλλούν σαν τη θωριά τους να σου λένε "Επάνω μου μπορείς να βασταχτείς". Και τυχερός να είσαι, σε κάθε βήμα να σε προσμένει κι ένα. Να μη σ' αφήνουν να γυρίσεις πίσω ούτε με το βλέμμα για να μετρήσεις το δρόμο που έκανες. Να ξανοίγεις το δρόμο σου με το βλέμμα πάντα ομπρός. Και να θέλεις να ξεκινήσεις πιο ξεκούραστος, πιο ανάλαφρος από πριν.

Και να πατάς γερά, με την πατούσα σου να τραντάζει τη γης συθέμελα. Να σείονται στα έγκατά της όσοι ξεκουράζονται και να γνωρίζουν από την περπατησιά την υπόστασή σου. Να λένε μεταξύ τους "Ξεκίνησε πάλι ο Γίγαντας" και να τρομάζουν στη σκέψη πως κάποτε θα τους σιμώσεις. Βήμα με το βήμα και πιό κοντά τους. Να λένε "Την ευκή μας χίλια χρόνια να ζήσει".

Να ξεκινάς και να σταματάς και πάντα στο δρόμο σου να είσαι. Μπροστά πάντα για να φτάσεις. Όσοι στις πλάτες σου ξαποσταίνουν να αναριγούν και να σου λένε "Την ευκή μας να 'χεις και χίλια χρόνια να ζήσεις". Να βλέπουν και να ζούν μαζί σου όσα δεν είδαν και δεν έζησαν. Να γεύονται τη γεύση και να οσμίζονται την οσμή σου. Μα εσύ πάντα να είσαι ευλογημένος και να ξέρεις παραπάνω οπό αυτούς. Να αφουγκράζεσαι και να οσφραίνεσαι, να κοιτάς και να αγγίζεις, να γεύεσαι και να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο πέρα από τα όσα σε βάζουν να δεις. Να είσαι και να ζεις τον κόσμο για εσένα.

Κι εσύ να θέλεις τα χίλια κι άλλα χίλια χρόνια να ζήσεις για να ρουφήξεις μέσα σου τον κόσμο όλο και να τον διαβείς με τα Γιγαντίσια σου βήματα. Να θές να γίνεις δυνατός και σε χίλια χρόνια, μια σου δρασκελιά πια, όλος ο κόσμος να μη σου φτάνει.

Καλοτάξιδοι πάντα όσοι φεύγουν. Μα καλοτάξιδοι κι αυτοί που μένουν. Κάποτε όλοι μας, μακάριοι θα ήμασταν, αν γινόμασταν το βάρος στις πλάτες αυτών που θα αφήσουμε πίσω μας. Μα πιο μακάριος αυτός που στο τελευταίο του βήμα έχει γίνει τόσο παντοδύναμος που αμοναχός του, δεν σηκώνει την πλάση όλη μα πάνω απ' όλα σηκώνει το εδικό του βάρος. Και γίνεται πούπουλο στις πλάτες του οπίσω του και Άγιος και Πυξίδα και Λυχνάρι να μακρένει το δρόμο.

Καλό σου δρόμο αδέρφι.

Ένα στασίδι στο διάβα σου.