Το παιδί με το ποδήλατο

Η άμμος στην κλεψύδρα, τραβάει μαζί της κάτω
κόκκους μιας απροσδιόριστης, νοσταλγικής διάθεσης. Σαν τη θύμηση του παιδικού καιρού που μια γεύση, μια γλυκιά μητρική οσμή,
ένα παχνίδι
ξυπνάει μέσα σου κι ένα παιδί κάνει βόλτες στο πρώτο του ποδήλατο ή παίζει με παλιούς χαμένους στην άμμο φίλους.
Μα ο άνεμος στροβιλίζει και οι αναμνήσεις σαν κόκκοι στα μάτια και στα χέρια, σε στραβώνουν και ξεφεύγουν.
Κι ένα δάκρυ κυλάει από την κόγχη του ματιού,
φόρος τιμής στους καιρούς και τα χρόνια των αναμνήσεων ή ίσως
από τον πόνο της απώλειας και της οσμής που
το τσιγάρο, πακέτο το πακέτο έδιωξε. Στο παζάρι με τον πάγκο
που οι μνήμες μαζί μετα παλιά σκουριασμένα λυχνάρια δεν θα ξαναφωτίσουν το δωμάτιο, ένας ζητιάνος με τα μάτια κλειστά,
κοιτώντας μέσα του το παιδί που γελάει, αμίλητος, απλώνει το φιμωμένο με γάζες χέρι και σου φωνάζει αυτό που δεν μπορεί ποτέ
σε λόγια να ακουστεί.