Τ...έλος εποχής

Φεύγει η άνοιξη. Έρχεται το καλοκαιράκι. Βυζάκια, μπουτάκια, κωλαράκια στη φόρα. Στις αποκλεισμένες παραλίες. Στις ανοιχτές παραλίες.

Τα Μήδεια βγάζουν από τη ναφθαλίνη τα περισυνά ρεπορτάζ με τις ρακέτες στην ακρογιαλιά.

Για να θυμόμαστε τη Μαιρούλα πριν πάρει αυτά τα τέσσερα έξτρα κιλά κυτταρίτιδας στους γλουτούς.

Και την Μαριώ πριν χάσει αυτά τα δέκα κιλά που την ταλάνιζαν. Τα είχε άχτι αυτά τα κιλά. Όσο κι αν προσπαθούσε να τα χάσει, πάντα ένας καλοθελητής της τα επέστρεφε. Βλέπετε είχε κάνει την ανοησία να τα μαρκάρει με μπαρκοούντ και σειριακό αριθμό που αν το χτύπαγες σε οποιοδήποτε σουβλατζίδικο και ζαχαροπλαστείο, έβγαζε το όνομα και τη διεύθυνσή της. Α, ναι... έβγαζε και ένα εξακόσια εξήντα έξι αλλά αυτό ήταν ούτως ή άλλως καταχωρημένο στο σατανικό μπαρκόουντ των δαιμονικών επιστραφόμενων κιλών.

Που είχαμε μείνει; Α, μάλιστα. Στην άνοιξη που βγαίνει. Και μαζί της βγαίνουν και τα απωθημένα των μπιλντεράδων, των μοντέλων και των λοιπών παρεπιδημούντων της παραλίας. Φτιαγμένο μαλί, γυαλί, αυτοκίνητο από το Φαστ εντ Φιούριους, τα απαραίτητα αξεσουάρ παραλίας και ένα σωρό κόπανοι φωνάζοντας όλα τα φωνήεντα των ανά τον κόσμο αλφαβήτων να παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια της κάμερας, των θαυμαστών και των επικριτών τους. Καλή ώρα σαν την αφεντιά μου.

Να βλέπουμε την παρακείμενη κυρία (Αντριάνα Λίμα) και να λέμε:

"Μα καλά, αλλοιθωρίζει λίγο ή μου φαίνεται;"

"Καλά, μαλλί είναι αυτό;"
"Mας το "παίζει" και γκόμενα! Το χάλι!"
"Πλαστική στο βυζί έχει κάνει"
"Πλαστική στα χείλα έχει κάνει"
Και ο κλασσικός γαμήκουλας:
"Εγώ όταν την πήδαγα..."

Για τον λόγο αυτό, θα ήθελα να πάω σε μία τέτοια παραλία, παρέα με το κουβαδάκι μου.
Ποιός δεν θα ήθελε, εξάλλου. Αντίθετα με την κοινή λογική του "θεαθήναι" και "θεωρείτε" προτιμώ να σαπίσω τα κοκκαλάκια μου στην άμμο μιας ερημιάς. Ξέρω βέβαια πως κάποιοι θα μου πρότειναν τη Σαχάρα ή την Καλαχάρι αλλά δεν θα τους κάνω την χάρη.
(Φώτο Νίκος Δανηιλίδης (c) 2003)


Μέρα Μαγιού. Η τελευταία του. Αύριο Ιούνιος. Προσεχώς κατακαλόκαιρο. Το κουνέλι μου περιχαρές, κάνει ολοστρόγγυλες κουραδίτσες υπενθυμίζοντάς μου ως πρέπει να του αλλάξω το σανό στο κλουβί του. Εμένα ποιός θα μου αλλάξει στο δικό μου κλουβί τις μπαταρίες των τηλεκοντρόλ;

Από το φιλικό μπλόγκ του Αβραάμ Ξένου πληροφορήθηκα για την Αμαλία. Μέρα Μαγιού μας μίσεψε... Καλό δρόμο. Μακρυά από εδώ. Μακρυά από φακέλους, φακελάκια, γιατρούς, κλαυθμούς, λόγια συμπαράστασης και άναρθρες κραυγές. Γιατί είναι πιο αξιοκρατικός ο θάνατος. Τους παίρνει όλους στην αγκαλιά του με ίσους όρους. Δεν δουλεύει ούτε στο ΕΣΥ ούτε στο ΥΓΕΙΑ.

Δε σε λυπάμαι Αμαλία. Πέρασα πολλές ώρες διαβάζοντας τα κείμενά σου. Στοϊκή. Πνιγμένη από τη ματαιότητα του να έχεις δίκιο, καρκίνο αλλά όχι λεφτά και κατά συνέπεια φωνή. Παρατηρητής στα όσα γίνονταν στο σώμα σου. Ανήμπορη να δράσεις μέσα στο σύστημα. Μα τί λέω; Ποιός είναι αυτό το σύστημα; Εμείς δεν είμαστε; Εμείς δεν το συντηρούμε; Και αναρωτιέμαι: Μέσα σε ένα σύτημα που δουλεύει με λάδι και την τακτική του "έχω ένα γνωστό που θα σου κάνει την δουλειά σου", ανάμεσα στις χιλιάδες που διάβασαν, έκλαψαν, φώναξαν, κανείς ρε πούστη μου δεν είχε ένα γαμημένο γνωστό να κάνει τη δουλειά της; Σε άλλη χώρα γεννήθηκε αυτή η κοπέλα; Όλοι ξαφνικά γίναμε τόσο αντίθετοι με τις οικογενειοκρατικές παύλα συμφεροντολογικές σχέσεις μας με τους δημόσιους φ(θ)ορείς και οργανισμούς που σε αυτή την περίπτωση απλά δεν ζητήσαμε μια χάρη, έτσι για να δουλέψουμε μέσα από την κρατική μηχανή; Ή μήπως (φευ του αληθούς) κρατήσαμε την καβάντζα μας; Αλλά και πάλι ίσως να μην ήταν δουλειά μας, ο πόνος μας.

Ίσως να είμαι πολύ κακός και τελικά να πιάνομαι από λεπτομέρειες. Με όλα αυτά μου ήρθε στο νου κάτι από μια ταινία...

Με εμάς στο ρόλο του Συμβουλίου της Ιουδαίας. Να επιδίδουμε ψήφισμα. Always look on the bright side of death...

Το μόνο που θα αφιερώσω στην Αμαλία, είναι ένα αστειάκι που μοιράζεται μεταξύ των τρόφιμων και συχναζόντων σε υγειονομικά ιδρύματα: "Γιατί οι χειρούργοι φοράνε μάσκες; Για να μην αναγνωρίζεται ο ένοχος."

Σε επιτύμβια στήλη:
Here finally lies Dr James Chard,
who filled half this churchyard.

Προσπαθώ να μην πω άλλα για το θέμα του καρκίνου. Απλά, μαλάκες γιατροί, μάθετε αυτό που δεν καταλαβαίνετε: Ο καρκίνος ΔΕΝ είναι ζώδιο!

Πάει η άνοιξη. Και στα αυτιά μου ο απόηχος της προχθεσινής μπόρας. Μου αρέσει η βροχή. Δεν μου αρέσει όταν βρέχει λάσπη. Μου βρωμίζει το αυτοκίνητο και βαριέμαι να πλένω. Εξάλλου γι' αυτό τον λόγο μου αρέσει η βροχή. Ξεπλένει. Σαν τα δάκρυα που σε αλαφρώνουν από τα βάρη σου. Το νερό είχε πάντα καθαρτικές ιδιότητες. Γι' αυτό το κλείσαν σε μπουκάλια. Ό,τι σε λυτρώνει πρέπει να περιορίζεται. Σαν τα νερά στο βούρκο. Σαν το φυσικό νερό πηγής σε μπουκάλι PVC.

Περνάει ο καιρός και το παρελθόν γίνεται ολοένα και μια παραίσθηση. Για πότε ξέχασα αυτά που για πάντα θα θυμόμουν. Βουρκώνω. Όχι από δάκρυα. Γίνομαι ένα έλος γεμάτο βούρλα. Βρωμάω, ζέχνω. Δεν με ανέχομαι πια.

Οι παλιοί μου φίλοι. Σκιές στο μυαλό και φωνές στο ασύρματο σύρμα. Ρε αδέρφια, μου λείπει το χρώμα και η ευωδία σας. Κουράστηκα πιά να είστε φαντάσματα και αναμνήσεις. Θα αλλάζαμε τον κόσμο κάποτε. Τώρα, σκορμισμένοι στις γωνιές του κόσμου αναμασάμε τον φιλοθεάμωνα αλτρουϊσμό μας και φτύνουμε τα κουκούτσια, εγκλωβισμένοι στο το αέναο αντισφαιριστήριο του νέου κόσμου μας με αντίπαλους παίκτες τη Δουλειά και το Σπίτι. Μέχρι ο ένας παίχτης να μας χάσει για λίγο, να του πέσει το μπαλάκι της ζωής μας και να τσουλήσουμε για διακοπές κάτω από το τραπέζι με τα άλλα μπαλάκια. Όχι για πολύ όμως. Ίσα να πάρουμε μια ανάσα. Και να καυχιόμαστε πως κάναμε διακοπές.

Αδέρφια, κληροδοτήστε την επανάσταση στους νέους. Το μηχάνημά μας δεν παίρνει άλλα κέρματα, σωθήκανε και τα κρέντιτς, γκέημ όβερ.

Θέλω να πάω σπίτι. Κουράστηκα. Θέλω να ξανακλάψω. Μαράθηκα. Θέλω να ξαναζήσω. Πέθανα. Το χειρότερο είναι πως το ξέρω κι αδιαφορώ. Παραδόθηκα. Γαμώ τη μιζέρια μου, γαμώ...