Επιτομή στην επαναλαμβανόμενη φαλλική παλινδρόμηση

Είναι κάτι μέρες που κυλάνε σαν τη ζωή στα αποστακτήρια του Ιάκωβου Δανιήλ. Άλλες πάλι περνάνε με την ταχύτητα της μη επιδιορθώσιμης αλλά με πολλούς αποδέκτες ηλίθιας πράξης που θα σε καταστήσει τόσο ανάξιο όσο και μουρόχαυλο στα μάτια των γνωστών σου. Οι δύο ταχύτητες φέρνουν ένα μπαλάντζο, ισορροπία για τους ελληνοτραφείς, απαραίτητο για να βιώσουμε στο σύνολο τα περίπου εξήντα πέντε χρονάκια, κατά μέσο όρο, της ζωής μας.

Γιατί τα ψελλίζω αυτά τα ακατανόητα; Μακάρι (που στα αλβανικά σημαίνει «μου τρως το ανδρικό μόριο» sic.) να ήξερα κι εγώ. Ίσως για να δω που τραβάει το σκηνικό. Ένα νόημα δεν ψάχνουμε όλοι μας; Με όποιο τρόπο το βρούμε ή το προσεγγίσουμε πάντως, καλό είναι να έχουμε κατά νου πως μπορεί να πατάμε τον κάλο κάποιου.

«Ε, και; Και να πατάμε; Τουλάχιστον δεν πατώνουμε» θα πουν κάποιοι κακοήθεις που νομίζουν πως ζουν μόνοι τους. Το χειρότερο ίσως είναι πως έχουν εν μέρει δίκιο. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Ποια λοιπόν είναι η ουσία; Η συνουσία που όλοι αναζητάνε όμως διαφημίζουν τα μίντια ή κάτι πνευματικό που διαφημίζει η Ε.Ο.Χ.Ε. Α.Ε. και άλλα παρόμοια θρησκευτικά άσυλα; Θα έλεγα κάπου στη μέση. Όπως στη μέση με βάζουν όλοι. Αλήθεια, πόσες φορές δεν το αισθάνθηκες κι εσύ; Ναι, εσύ που διαβάζεις. Ποτέ; Πολλές φορές; Λίγες φορές; Κι αν σου πω σκασίλα μου θα στεναχωρηθείς, θα τσαντιστείς ή θα κάνεις κάτι άλλο; Πάντως κάνε μου τη χάρη και μη μείνεις αδιάφορος. Για το καλό σου. Δεν βαρέθηκες ακόμα να σου υπαγορεύουν τη ζωή σου; Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι και η αρχή του κάθε φασιστικού κινήματος. Για να δείξει μια συνάφεια με την επανάσταση που θα καταστείλει αργότερα.

Εδώ θα κλείσω γιατί βαρέθηκα κιόλας. Εις τα επόμενα με υγεία....